Torba Borba to projekt studentek warszawskiej ASP. Powstał przy wsparciu Towarzystwa Inicjatyw Twórczych „ę”, które od 2002 roku prowadzi działania społeczno-kulturalne w całej Polsce. „Tworzymy świat, w którym ludzie z pasją działają dla siebie i dla innych” – czytamy na stronie towarzystwa.

Towarzystwo Inicjatyw Twórczych „ę” zajmuje się między innymi sytuacją osób starszych w Polsce. A ta, jak nietrudno się domyśleć, nie przedstawia się szczególnie kolorowo. Ponadto problem, którego skali możemy w pełni nie rejestrować, jest naprawdę duży i poważny.

Według raportu GUS z 2016 roku w naszym kraju funkcjonuje co najmniej 2,6 mln gospodarstw domowych zamieszkałych wyłącznie przez osoby w wieku 60+.

Samotność, poczucie izolacji społecznej, choroby czy słaba sytuacja finansowa wpływają na nie najlepszą jakość życia seniorów i zwiększają ich podatność zachorowania na depresję.

Towarzystwo Inicjatyw Twórczych „ę” chce zmienić tę sytuację, mając na względzie zarówno osoby starsze, jak i fakt, że przecież wszystkich nas czeka ten etap – warto się do niego przygotować i już teraz zadbać o to, by warunki, w jakich przyjdzie nam spędzać jesień życia, zapewniły nam godny i jak najmniej problematyczny byt. W ramach programu „Generator innowacji. Sieci wsparcia” projektanci i designerzy tworzą nowatorskie rozwiązania, które są dostępne dla wszystkich na zasadzie otwartej licencji. Torba Borba jest przykładam właśnie takich działań. Projekt dostał się do konkursu „Generator Innowacji. Sieci Wsparcia”, który był regrantingiem funduszy unijnych. Ewa Hiller i Magdalena Katana, studentki wzornictwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, wpadły na pomysł stworzenia wózka na zakupy, który będzie dostosowany do potrzeb seniorów.

Wyjście do sklepu i powrót z zakupami to niemalże codzienna, z pozoru prozaiczna i rutynowa czynność, która w dojrzałym wieku – kiedy często opuszczają nas siły i pełna sprawność fizyczna – potrafi być nie lada wyzwaniem.

Najbardziej imponującą cechą wózka jest to, że posiada wspomaganie elektryczne. Dzięki niemu, czyli potrójnym kółkom wyposażonym w silniczek, Torba Borba może pokonywać schody. Drugą istotną zaletą wózka jest regulacja wysokości jego koszy. Dolny wysuwa się ku górze tak, żeby właściciel nie musiał się schylać. pakując swoje sprawunki, co jest niewskazane w przypadku problemów z kręgosłupem i krążeniem czy też cukrzycą. Obecność dwóch koszy pozwala na szybsze ich załadowanie, bez konieczności martwienia się o odpowiednią kolejność ułożenia produktów w jednej torbie. Ponadto przedmiot ma być wykonany z aluminium, aby był odpowiednio lekki. To ważne, bo przecież nie będzie sam jeździł po ulicy czy w sklepie – trzeba go ciągnąć.

Projekt nie ma bowiem wyręczać seniorów w stu procentach. Robienie zakupów jest często jedyną aktywnością fizyczną, jakiej się podejmują.

Torba Borba to jednak nie tylko wózek, ale i określenie odnoszące się do całej sieci jego współdzielenia. Zamysł jest bowiem taki, żeby w małych społecznościach seniorzy mogli wymieniać się między sobą tym sprzętem. Dzięki temu cała inicjatywa zapewni pomoc w zakupach, ale też zaowocuje integracją, okazjami do spotkań ludzi starszych, mieszkających w tej samej okolicy. Gotowe wózki nie trafią do regularnej sprzedaży, ale będą wypożyczane za darmo.

Projekt jest nadal dopracowywany i udoskonalany. Powstał na podstawie obserwacji problemów z zakupami, z jakimi zmagają się seniorzy, a na etapie prototypu odbywały się liczne testy wśród przyszłych użytkowników. Autorki pomysłu wyznają, że otrzymały bardzo pozytywny feedback, jednak potrzebują jeszcze chwili na dogranie wszystkich szczegółów i znalezienie inwestora oraz odpowiedniego wykonawcy. Ponadto pozostaje kwestia odpowiedniego zorganizowania i aktywizacji lokalnych społeczności, by wypożyczenie wyprodukowanych w przyszłości wózków przebiegało bezproblemowo. Na Facebooku Innowacja Torba Borba można śledzić dalsze losy tej inicjatywy.

Kibicujemy tej innowacji, zgadzając się ze słowami Ewy Hiller, że „projektowanie dla osób starszych, to tak naprawdę projektowanie dla nas samych, naszej starości”.

Tekst: Kinga Dembińska