Ruch Pięciu Gwiazd po zwycięstwie we włoskich wyborach parlamentarnych (pisaliśmy o nich więcej tutaj) przystąpił do realizacji kluczowych obietnic. Już na początku kwietnia w życie wejdzie tzw. pensja obywatelska – punkt programu, który niewątpliwie znacząco przyczynił się do sukcesu ugrupowania.

Zakłada on, że już od 1 kwietnia 2019 roku (i nie jest to primaaprilisowy żart) około pięć milionów bezrobotnych mieszkańców Włoch będzie miesięcznie otrzymywać kwotę w wysokości 780 euro.

Zwolennicy i przeciwnicy świadczenia swoimi sporami rozpalili już internetowe dyskusje do czerwoności („Skuteczna metoda rozprawiania się z biedą” vs „Nie można ludziom płacić za nic nie robienie”). Warto dodać, że jego realizacja pochłonie w samym tylko 2019 roku 7 miliardów euro, a docelowo może objąć około 700 tysięcy najuboższych rodzin.

Jedynym drobnym kruczkiem warunkującym możliwość otrzymania pensji obywatelskiej jest konieczność zdecydowania się na którąś z trzech pierwszych ofert pracy przydzielonych w biurze pośrednictwa, gdzie należy się zarejestrować, by uzyskać świadczenie.

Dodatkowe kontrowersje towarzyszące nowemu rozwiązaniu biorą się stąd, że jego wprowadzenie splata się z bardzo niekorzystnym pod względem ekonomicznej koniunktury okresem we Włoszech.

Deficyt budżetowy wynosi 2,04 proc., a oprócz pensji obywatelskiej balast stanowi też obniżenie wieku emerytalnego z 67 do 62 lat, co wiąże się – odpowiednio – z 4 i 8 mld euro obciążenia dla budżetu w tym i kolejnym roku.

Czy włoskie finanse publiczne udźwigną te eksperymenty? Socjal tak wysoki i powszechny jak pensja obywatelska to przecież na Starym Kontynencie ewenement.

Tekst: WM