Choć to zaledwie 8 odcinków, 'Królestwo’ jest jednym z najlepszych i najbardziej kreatywnych seriali lat 90. Tym większa szkoda, że tak mało popularnym w naszym kraju. Lars von Trier, mimo wielu świetnych filmowych strzałów (’Przełamując fale’, 'Dogville’, 'Tańcząc w ciemnościach’), to właśnie tutaj wzniósł się na wyżyny swojej wyobraźni i razem z Mortenem Arnfredem zaserwował nam dzieło tak uroczo popieprzone, że uzależniające. W skrócie historia toczy się w kompleksie szpitalnym położonym na dawnych mokradłach, w którym obserwację codziennych losów pacjentów i lekarzy urozmaica widzowi… sięgający murów budynku pierwiastek nadprzyrodzony. Mamy tu między innymi pałającego nienawiścią do wszystkiego co duńskie Stiga Helmera (wybitny Ernst-Hugo Jaregard), psychofana wątrobiaków doktora Bongo czy, mającego w sobie feeling Lesliego Nielsena, dyrektora ośrodka – Einara Moesgaarda. A to zaledwie pierwszy garnitur barwnych postaci. Gatunkowy miszmasz – od przezabawnej czarnej komedii, przez horror, po dramat – nie zostawia miejsca na nudę, a dodatkowo serial jest też ciekawy pod względem warsztatowym (ta 'nerwowa’ kamera z ręki!), gdyż jego pierwszy sezon stanowił bezpośrednią antycypację ogłoszonego rok później manifestu Dogma 95, o którym więcej możecie poczytać tutaj. Jeśli zastanawialiście się kiedyś jak wyglądałoby 'Na dobre i na złe’ na ostrym kwasie, 'Riget’ da najlepszą możliwą odpowiedź. W końcu kto nie chciałby urozmaicać sobie cotygodniowych spotkań organizacyjnych dla szpitalnego personelu jednoczesnym zanurzaniem się w świecie wierzeń, duchów, demonów, a może nawet i odciętych głów. A teraz niespodzianka! Choć niektórzy aktorzy występujący w oryginalnej wersji niestety już zmarli (w tym nieodżałowany Ernst-Hugo Jaregard) na (najprawdopodobniej) 2022 rok zapowiadana jest premiera kontynuacji serialu pt. 'Królestwo: Exodus’. Taki powrót po 25 latach z pewnością będzie fascynujący i śmiało można przyrównać go wagą do niemal analogicznego comebacku 'Miasteczka Twin Peaks’ z trzecim sezonem po 26 latach. Lynch i von Trier to są po prostu goście nie do podrobienia – nie możemy się doczekać!

Zdjęcie: Filmweb

Wypadek na terenie elektrowni jądrowej w Czarnobylu, choć nadal szokujący i bardzo ważny dla XX-wiecznej historii Europy, przewałkowano i omówiono w mediach na tyle sposobów, że jako materiał na serial mógł wydawać się w pewnym sensie oklepany. Tymczasem w 2019 roku przyszedł Craig Mazin, produkcję pod skrzydła wzięło HBO i otrzymaliśmy jeden z najlepiej zrealizowanych pod względem dramaturgicznym obrazów z tematem atomu w tle w dziejach filmu. Tak naprawdę równać z nim może się chyba tylko wciąż przyprawiające o dreszcze 'Threads’ z 1984 roku i 'Czerwona linia’ Sidneya Lumeta z 1964. Główną zaletą 'Czarnobyla’ jest niezwykły pietyzm z jakim poprowadzono dwa niezależne wątki fabularne. Pierwszy to sposób, w jaki oddano kolejne etapy tragedii – począwszy od samej katastrofy, przez uświadamianie sobie jej skutków po próby im zaradzenia. Drugi – intryga polityczna, starania radzieckich władz by zatuszować informację o eksplozji i budowa napięcia godnego najlepszych thrillerów w stosunku do losów postaci walczących o prawdę. Nie brakuje też fragmentów stricte dramatycznych, czy wręcz obyczajowych, a złożoną zaledwie z pięciu odcinków całość ma się ochotę wciągnąć za jednym razem. Zarezerwujcie więc lepiej na seans wolny dzień. Ach, no i oczywiście muzyka. Hildur Gudnadottir stworzył bardzo nastrojowy, uchwytujący ciężką atmosferę serialu soundtrack rozciągający się gdzieś pomiędzy dark ambientem, industrialem i drone’owymi naleciałościami. Brzmi to iście apokaliptycznie i doskonale podsyca napięcie w kolejnych scenach, sprawiając że momentami ma się wręcz wrażenie oglądania jakiegoś horroru. Uwagę warto zwrócić też na kompozycję kadrów, gdyż te wielokrotnie stanowią po prostu osobne dzieło sztuki. Zadymione, rozmyte tła, służby w maskach, kreatywne perspektywy, kąty, kontrasty, wszystko to, jak mawia komentator Mateusz Borek, uplastycznia wspomnienie tej tragedii. A uplastycznia w sposób niezwykły, bo dający niemal w pełni poczuć grozę sytuacji, z którą w 1986 roku zetknęli się mieszkańcy Prypeci (a z czasem coraz bardziej jej odległych terenów).

Zdjęcie: imdb

Na sam koniec pora na serial stosunkowo mało znany, mroczny i brytyjski (ale wyspiarze mają dziś serię, co?). Gdyby chcieć 'The Shadow Line’ jakoś zaszufladkować, najbardziej pasowałby chyba thriller kryminalny, choć obraz, obok przyjemnego podnoszenia ciśnienia fanom 'mocniejszego kina’, ma też do zaoferowania sporo pomysłowych i chwytających za gardło twistów fabularnych. Produkcja przytłacza brudem i ciemnością, a by zmultiplikować ten efekt wykorzystuje wiele motywów, które znacznie urozmaicają świat przedstawiony i typową historię o śledztwie (np. amnezja jednego z detektywów). Ponadto gra tu nie byle kto, bo m.in. bardzo uznany na rynku aktorskim Chiwetel Ejiofor. Dużym atutem serialu jest też sposób prezentacji psychiki bohaterów – wgłębianie się w nią, wyciąganie rys, sączenie wątpliwości. Sprawia to, że ten brutalny, ociekający krwią mikrokosmos przestępców i stróżów prawa, mimo często przejaskrawionej konwencji, nabiera realizmu, co jeszcze pogłębia imersję. Kapitalnych scen tu nie brakuje, dlatego tym bardziej zachęcamy do ich samodzielnego odkrycia (podobnie jak do zapoznania się ze wszystkimi z powyższych propozycji!).

Tekst: WM
Zdjęcie główne: kadr z serialu 'Utopia’