Jest to stosunkowo nowy podział, chociaż czerwony i niebieski często były wcześniej używane do oznaczania przeciwnych stron w historii politycznej Stanów Zjednoczonych. Według The History Channel pierwsze kolorowe mapy wyborcze zostały wyemitowane w telewizji w 1976 roku. Jednak nie było wtedy spójności i konsekwencji w tym, jakie kolory zostały wybrane do oznaczania danej partii.

Dopiero w 2000 roku czerwony i niebieski zostały konsekwentnie przypisane konkretnym partiom politycznym.

To długie i żmudne wybory między George’em W. Bushem i Alem Gorem ugruntowały ten podział. Kolorystyka została wybrana arbitralnie przez „New York Timesa” i USA Today. – „Red” zaczyna się od „r” tak jak i republikanie, co jest dość naturalnym skojarzeniem – tłumaczy Archie Tse, grafik „New York Timesa”. Partie polityczne przyjęły przypisane im kolory, zaczęły je adaptować i wykorzystywać. Demokraci wzywają obywateli do „Głosowania na niebiesko!”, a zwolennicy Donalda Trumpa noszą czerwone czapki z napisem „Make America Great Again”.

Jednak te dwa kolory od dawna używane były też do innych celów politycznych. Pod koniec XIX i na początku XX wieku szefowie partii politycznych w południowym Teksasie oznaczali kolorami karty do głosowania, aby w ten sposób pomóc niepiśmiennym lub nieanglojęzycznym wyborcom. W tym systemie to republikanie byli przeważnie czerwoni, jednak decydowało o tym hrabstwo i czasem bywało odwrotnie.

Takie skojarzenia związane z kolorami różnią się od tych, które funkcjonują w innych krajach.

W Stanach Zjednoczonych kolor niebieski to liberałowie, a czerwony do partia prawicowa, podczas gdy np. w Wielkiej Brytanii to Partia Konserwatywna kojarzona jest z niebieskim, a Partia Pracy z czerwonym.

Zdjęcie główne: unsplash.com
Tekst: Marta Zinkiewicz