Od imprez hip-hopowych i zajawki skate’owej do dronów? Co było po drodze i jak zaczęła się Twoja przygoda z dronami i fotografią dronową?

To była przypadkowa historia. Długie lata pracowałem w telewizji, w produkcji, w agencji reklamowej. Tam poznałem mojego przyjaciela, a kiedyś szefa, Sebastiana Weldycza i to on zaraził mnie zajawką na drony. Pierwszy miał drona, a ja pomyślałem, że też mogę spróbować. Kupiłem więc zabawkowego drona, żeby zobaczyć, czy mi się spodoba, a już po paru tygodniach kupiłem DJI Phantom 3 Pro. Zacząłem się bawić. Ćwiczyłem, założyłem Instagrama, wrzucałem foty, miałem fajny odbiór. Postanowiłem rzucić wszystko i tak powstał Mr. Fly Guy.

Jak ruszyłeś z Mr. Fly Guy?

Zacząłem od wydruków i sprzedaży moich zdjęć. To się jakoś naturalnie rozwinęło. Wystartowałem w trudnym momencie – zacząłem latać we wrześniu 2018 roku, a potem przyszedł lockdown. Trudno było rozwinąć skrzydła, ale nie odpuściłem.

W pandemii, w lockdownie latałeś dronem?

Na tyle, na ile można było – latałem. Zrobiłem nawet film o pandemicznej pustej Warszawie.

Gdzie znajdują zastosowanie komercyjnie drony?

To szerokie spektrum działań: od filmów i zdjęć do reklam po film. Mam umowę z Miastem Stołecznym Warszawa i robię dla nich zdjęcia dronowe. Dziś wiele branż korzysta z dronów, więc pracuję dla różnych klientów, m.in. dla firm deweloperskich, nadal też sprzedaję moje zdjęcia osobom prywatnym i firmom. Czasem są to standardowe wydruki, czasem wielkoformatowe.

Dziś każdy serialowy thriller na Netfliksie zaczyna się od przelotu dronem nad lasem… Jakie było twoje najdziwniejsze zlecenie?

Pojawiają się różne pomysły. Jakiś czas temu ktoś do mnie napisał z zapytaniem, czy mój dron udźwignie butelkę wódki… To miała być niespodzianka na czyjeś urodziny.

Co jest najtrudniejsze w robieniu zdjęć dronem?

Na pewno obostrzenia, bo trzeba wiedzieć, że nie wszędzie można latać. Ograniczeniem jest nie tylko strefa, ale i wysokość – przykładowo w Warszawie można latać do 120 metrów. Strefy wyłączone, takie jak placówki rządowe czy lotniska, wymagają dodatkowej zgody, a i tak czasem odbijasz się od ściany. Liczy się też pogoda i warunki atmosferyczne, czasem musisz długo czekać na okno pogodowe.

No i przede wszystkim koncentracja. Łatwo o pomyłki, zwłaszcza jeśli do pracy z dronem podejdzie się zbyt nonszalancko… To też mi się zdarzyło. Utopiłem drona, pospieszany przez reżysera, który cisnął, żebym szybko zrobił ujęcie. Podniosłem drona, spojrzałem w górę, oceniłem, że jest już ponad koroną drzewa, spojrzałem w ekran, a tu druga korona drzew, w którą wleciałem z pełnym impetem…Ptaki bardzo często atakują drony, to jedno z poważniejszych zagrożeń (śmiech).

Co byś poradził ludziom, którzy zaczynają przygodę z dronami?

Trzeba zacząć od czegoś mniejszego, żeby zobaczyć, czy ci się spodoba. Nie warto od razu inwestować w dobry sprzęt. Do takiego normalnego latania wystarczy ćwiczyć, latać, próbować, strzelać fotki, kręcić filmy, montować. Po prostu trening, tak jak ze wszystkim.

Co Tobie daje latanie dronem?

Dużą satysfakcję. Całe życie kręciłem się wokół produkcji, filmów, nie mogłem znaleźć miejsca. Podobało mi się bycie producentem, ale nie stałem po drugiej stronie kamery. Zachwyciła mnie ta perspektywa, patrzenie z góry. Największą satysfakcję mam, gdy ktoś chce kupić moje zdjęcie.

Ta praca jest fajna, bo zaskakuje, a ja nie lubię nudy i monotonni. W zeszłym roku robiłem nagrania dla Miasta Stołecznego Warszawa z Sylwestra z Pałacu Kultury – to też było fajne doświadczenie. Działasz jak operator kamery. Możesz działać studyjnie, ale możesz też pracować wyjazdowo, na różnych eventach, przy programach. Zawsze coś innego.

Latam dronem, który ma wbudowaną kamerę, ale można latać dronami, do których montujesz poważny sprzęt nagraniowy i transmisyjny. To są już drogie rzeczy. Chciałbym iść w tę stronę, ale muszę jeszcze sporo popracować, wiele nauki przede mną.

Czyli zobaczymy kiedyś czołówkę do serialu Netfliksa twojego autorstwa?

Chciałbym. Chcę dalej, więcej.