W czasopiśmie Psychological Science opublikowane zostały niedawno badania, z których wynika, że osoby, które są samotne, inaczej odbierają świat niż ci, którzy samotni nie są – mogą nawet znajdować mniej radości w rzeczach, które wywołują szczęście u niesamotnych. Na czele badań stała Elisa Baek, adiunkt psychologii na University of Southern California-Dornsife, która podczas ich przeprowadzania była doktorantką na UCLA. Funkcjonalny rezonans magnetyczny (fMRI) zarejestrował pracę mózgu 66 studentów, którzy w ciągu 90-minutowej sesji obejrzeli 14 krótkich filmików. Były to fragmenty dokumentów, najciekawsze momenty z wydarzeń sportowych czy pełne emocji sceny z życia.

Następnie uczestnicy wypełnili kwestionariusz badający ich poziom samotności, definiowanej jako stan niepokoju lub dyskomfortu wywołany rozdźwiękiem między pragnieniem więzi społecznej a jej doświadczaniem.

Potem badacze podzielili studentów na dwie grupy – samotnych i nie – i przeprowadzili analizę statystyczną, porównując wyniki obrazowania mózgu wszystkich badanych. Okazało się, że im bardziej samotna osoba, tym wyraźniejsze były wyniki obrazowania mózgu.

’Odkryliśmy, że osoby niesamotne były bardzo podobne do siebie w swoich reakcjach neuronalnych, podczas gdy osoby samotne były niezwykle niepodobne do siebie nawzajem i do swoich niesamotnych rówieśników’ – napisali naukowcy.

Wyniki utrzymały się nawet przy uwzględnieniu liczby przyjaciół zgłoszonych przez każdego uczestnika, co oznacza, że można być samotnym niezależnie od powiązań społecznych.

’Doszliśmy do wniosku, że osoby samotne mogą postrzegać świat w sposób inny niż ich rówieśnicy. Odkrycia te sugerują, że przebywanie w otoczeniu ludzi, którzy zwykle postrzegają świat inaczej niż my, może być czynnikiem ryzyka samotności (nawet jeśli ktoś regularnie się z nimi spotyka)’ – twierdzą badacze. Może właśnie dlatego ludzie mają tendencję do zamykania się w grupach o podobnych poglądach i spojrzeniu na świat. Samotne osoby miały osłabione reakcje mózgu w obszarach podkorowych związanych z systemem nagrody. ’Jedną z możliwości jest to, że osoby samotne nie znajdują wartości w tych samych aspektach sytuacji lub scen, co ich rówieśnicy, być może z powodu różnic w preferencjach, oczekiwaniach i/lub wspomnieniach, które z kolei mogą kształtować sposób, w jaki zajmują się i interpretują bodźce’ – spekulują badacze. Póki co nie wiadomo jednak, czy to unikalne przetwarzanie mózgowe zaobserwowane u osób samotnych jest przyczyną, czy może skutkiem ich samotności. Aby się tego dowiedzieć, naukowcy zamierzają przeprowadzić kolejne, tym razem długoterminowe badania.

Zdjęcie główne: Lukas Rychvalsky/Unsplash
Tekst: NS