Wydarzenie 4.2 ka BP (czyli około 2200 roku p.n.e.) to jedno z najpoważniejszych i najbardziej tajemniczych załamań klimatycznych w holocenie. W tym okresie doszło do gwałtownej i długotrwałej suszy, która miała globalne konsekwencje i przyczyniła się do upadku wielu starożytnych cywilizacji – m.in. Mezopotamii.

Najbardziej dotknięte regiony to Bliski Wschód, gdzie susze doprowadziły do osłabienia Imperium Akadyjskiego i kryzysu w Egipcie, Azja Południowa, gdzie cywilizacja doliny Indusu zaczęła podupadać, oraz Chiny, gdzie zmiany klimatyczne wpłynęły na rozwój dynastii Xia.

Przyczyny tego wydarzenia nie są do końca jasne, ale naukowcy sugerują kilka możliwych wyjaśnień. Jedną z hipotez są naturalne cykle klimatyczne, które mogły spowodować osłabienie Monsunu Azjatyckiego i globalne zmiany opadów. Istnieją również dowody na zmiany w cyrkulacji atmosferycznej, które wpłynęły na przesunięcie pasów wiatru i zmieniły rozkład opadów na świecie. Niektórzy badacze wskazują także na możliwy wpływ dużych erupcji wulkanicznych, które mogły wprowadzić do atmosfery znaczne ilości aerozoli, ochładzając klimat. Kolejną teorią jest zakłócenie prądów oceanicznych przez nagłe uwolnienie słodkiej wody do oceanów, co mogło wpłynąć na globalny system klimatyczny.

Wydarzenie 4.2 ka BP sugeruje, że klimat Ziemi jest znacznie bardziej zmienny, niż często nam się wydaje. Pokazuje, że nawet w okresach względnej stabilności mogą występować gwałtowne i trudne do przewidzenia zmiany, które mają katastrofalne skutki dla społeczeństw.

Współczesne badania nad tym okresem pozwalają lepiej zrozumieć, jakie zagrożenia mogą wynikać z obecnych zmian klimatycznych i dlaczego adaptacja do nowych warunków będzie kluczowa. Historia pokazuje, że cywilizacje musiały dostosowywać się do dynamicznego klimatu i że nagłe załamania mogą prowadzić do głębokich kryzysów społecznych, ekonomicznych i politycznych.