Francja: zupa cebulowa

Francuska zupa cebulowa to comfort food, który z racji zbliżającej się zimy byłby idealny również i dla nas. Sycąca, o bogatym smaku, ciepła i z reguły zwieńczona kromką chrupkiego chleba i dużą porcją tartego, ciągnącego się sera.

Kanada: poutine

Nieoficjalne danie narodowe Kanady.

Poutine pochodzi z prowincji Quebec i składa się z chrupiących, złotych frytek, charakterystycznego sera cheese curds oraz mięsnego sosu pieczeniowego. Niekiedy nazywane jest „sałatką kanadyjską”.

Japonia: ramen

Ramen, czyli aromatyczny bulion pełen umami, będący japońskim jedzeniem na pocieszenie, stał się także globalną obsesją.

W wielu restauracjach w Polsce jest prawie tak dobry, jak w Japonii. Serwowana jest nie tylko prawdziwa klasyka gatunku, ale też wersja wegańska.

Meksyk: chilaquiles

Tradycyjne meksykańskie danie składające się z chrupiących trójkątów tortilli zwanych totopos w ostrym sosie z pomidorów i chili z takimi dodatkami jak jajko, cebula czy ser.

Nazwa znaczy dosłownie „włożone w chili”.

Danie cieszy się dużą popularnością wśród Meksykanów, którzy bez powodu uznają je ze swoje comfort food.

Wielka Brytania: fish and chips

Smażone kawałki ryby i chrupiące frytki zanurzone w kremowym sosie tatarskim. To musi mieć moc natychmiast poprawiającą humor!

Austria: sznycel wiedeński

Ulubiony przez wielu Austriaków comfort food to kawałek dobrego cielęcego mięsa bez kości, panierowany w bułce tartej i smażony w głębokim tłuszczu do czasu, gdy osiągnie pożądaną chrupkość. Tradycyjnie jadany z sałatką ziemniaczaną.

Izrael: rosół z knedlami z macy

Rosół z kurczaka z kulkami zrobionymi z mieszanki mąki, jajek, wody i tłuszczu, które mają wchłonąć wszystkie smaki bulionu. Zupa jest uznawana za comfort food, ale spożywa się ją również podczas żydowskiego święta Paschy.

Włochy: spaghetti alla carbonara

Potrawa, której chyba nie trzeba przedstawiać. Pochodzi z regionu Lacjum, czyli z okolic Rzymu.

Kremowy sos z żółtka, chrupiący boczek, oliwa z oliwek i orzechowy parmezan. Do tego najlepszy makaron!

Chiny: congee

Danie bardzo popularne nie tylko w Chinach, ale w całej Azji. To rodzaj kleiku ryżowego jadany na słodko z owocami i z cynamonem bądź na słono – z warzywami, mięsem, rybami, jajkiem i sosem sojowym.

Stany Zjednoczone: grilled cheese sandwich

Najlepsze jest to. co proste i szybkie do przygotowania. Grillowana kanapka z ciągnącym, rozpływającym się serem musiała zostać uznana za comfort food. Bez dwóch zdań.

Niemcy: Bratwurst

Prawdopodobnie najbardziej ceniony kulinarny klasyk Niemiec. Grube, smażone kiełbaski często są łączone z duszoną kapustą i zimnym piwem. Nie sposób ich przeoczyć, będąc w Niemczech, bo sprzedawane są na lokalnych stoiskach.

Indie: khichuri

Starożytne indyjskie danie z ryżu i soczewicy, często przyrządzane z takimi warzywami jak kalafior, ziemniaki i zielony groszek. Gotuje się je w jednym garnku.

Portoryko: mofongo

Głównym składnikiem są smażone, zielone plantany, które następnie tłuczone są z solą, czosnkiem, bulionem i oliwą z oliwek w moździerzu i formowane na kształt placków lub babek. Tradycyjnie podaje się je ze smażonym mięsem, krewetkami i ryżem.

Grecja: moussaka

Grecka wersja lasagne, zazwyczaj z warstwami smażonego bakłażana, ziemniaków, mielonego mięsa i przypraw. Wszystko to zwieńczone tartym serem i beszamelem.

Kuba: picadillo

Przyrządza się je z mielonego mięsa wołowego, pomidorów, papryki, cebuli, ziemniaków i bananów. Do tego dużo aromatycznych przypraw, takich jak majeranek, goździki, cynamon i ryż plus smażona tortilla lub pieczywo do podania. Wersje dania mogą się różnić w zależności od regionu. Czasem jest jedzone nawet na słodko, z rodzynkami i migdałami.

Szwecja: äggakaka

Szwedzki rodzaj bardzo puszystego, jajecznego grubego naleśnika. Zwykle podawany wprost z patelni i zwieńczony plastrem smażonego boczku.

Jamajka: ackee & saltfish

Nie tylko comfort food, ale też jamajskie danie narodowe. Owoc ackee gra tam pierwsze skrzypce – to właśnie z nim smażona jest solona ryba oraz warzywa. Często podawane ze smażonymi plantanami i ryżem.

Tekst: Marta Mankiewicz