Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna, czyli ISO, została założona w 1947 roku, by zrzeszać organizacje normalizacyjne z różnych krajów. Od początku swej działalności organizacja z siedzibą w Genewie opublikowała niemal 25 tys. norm. O jakich normach mowa? Najróżniejszych. ISO 9 to norma transliteracji cyrylicy na alfabet łaciński, ISO 2016 – norma rozmiarów arkusza papieru, ISO 8601 – norma zapisu daty i czasu, a ISO 9407 to norma definiująca rozmiary obuwia. Pod numerem ISO 14067 znajduje się natomiast norma określająca zasady, wytyczne i wymogi dotyczące kwantyfikacji oraz raportowania śladu węglowego produktów.

Dzięki niej możliwe jest określenie emisji gazów cieplarnianych, które powstają na każdym etapie życia produktu.

Zgodna jest ona z wcześniejszymi normami ISO 14040 i 14044, które dotyczą oceny cyklu życia produktu, a także ISO 14024 i 14025 dotyczącymi oznakowań środowiskowych i etykiet. Norma ISO 14067 powiązana jest również z 13 celem na liście Celów Zrównoważonego Rozwoju ONZ, którym są działania w dziedzinie klimatu.

Norma powstała w odpowiedzi na rosnące zapotrzebowanie na wiarygodne i jednolite standardy dotyczące śladu środowiskowego produktów, które w dobie galopującego kryzysu klimatycznego stają się coraz ważniejsze zarówno dla firm, jak i dla klientów. Organizacja ISO obawiała się, że bez tego standardu pojawiałoby się coraz więcej rozbieżnych metodologii, które wprowadzałyby zamieszanie. Ślad środowiskowy produktu dotyczy całego cyklu jego życia, który dzielony jest przez ISO na wprowadzenie go na rynek, wzrost jego popularności, dojrzałość rynkową, kiedy to sprzedaż osiąga największy punkt, i spadek, gdy wraz z konkurencją pojawia się nasycenie rynku.

Ślad węglowy nie ogranicza się wyłącznie do etapu produkcji danej rzeczy – równie istotne jest to, co wydarzy się, gdy towar opuści sklep, czyli emisje związane z utylizacją produktu. ISO 14067 może tym emisjom zapobiec lub znacząco je ograniczyć.

To szczególnie istotne, bo większą popularnością cieszy się obecnie ESG, czyli skrót oznaczający czynniki, w oparciu o które tworzone są ratingi i oceny pozafinansowe przedsiębiorstw, państw i innych organizacji, które biorą pod uwagę środowisko, społeczną odpowiedzialność i ład korporacyjny, ale nie przywiązują wagi do końcówki życia danego produktu, gdy firma nie ma już nad nim kontroli. W Polsce wciąż nielicznym firmom zależy na korzystaniu z metodologii związanej z ISO 14067, bo zebranie danych potrzebnych do obliczenia śladu węglowego w cyklu życia produktu to nie tylko czasochłonny, ale i kosztowny proces. A szkoda, bo w przeciwnym wypadku więcej konsumentów mogłoby wybrać bardziej przyjazne dla klimatu artykuły, realnie przyczyniając się do ograniczenia emisji.

Tekst: NS