Marta Jerin, F5: Jak to się u Ciebie zaczęło – nie tylko projektowanie gier, ale samo granie?

Neska Górska: Zaczęło się od macierzyńskiego…

Dobre.

Macierzyństwo uwolniło przestrzeń czasową w moim życiu – mocno rozregulowaną. Gry okazały się idealne do tego, żeby wypełnić ten czas. Grałam w gry, które pozwalały mi utrzymać pewien rytm. Emocje, które kojarzą się z macierzyństwem, miały ujście w rywalizacji. Byłam zamknięta w domu z małym bobasem, nie za bardzo mobilna, a jeśli gdzieś wychodziłam, musiało to być dobrze zaplanowane. Gry okazały się furtką na świat. Mogłam być kimkolwiek, gdziekolwiek, robić cokolwiek i – umówmy się – były to 'dorosłe’ rzeczy, nie dotyczyły działań okołodziecięcych. Uwolniło mnie to i pozwoliło spotykać się z ludźmi, mieć z nimi kontakt.

W co wtedy grałaś?

W Destiny. Wcześniej mało grałam, więc interesowały mnie wszystkie gry, które wymagają refleksu i szybkiego reagowania. Destiny było pierwsze, czyli strzelanie, rywalizacja, PvP. Z moim mężem graliśmy też w Diablo III. W którymś momencie nauczyłam się na tyle uspokajać, że mogłam karmić dziecko i jednocześnie grać. To było super. Ćwiczyłam opanowanie. [śmiech]

Od tego się zaczęło i wsiąkłaś?

Tak. Szczególnie, że małe dziecko potrzebuje powtarzalności, codziennej rutyny. W przypadku dziecka jest dodatkowo sporo niewiadomych, inny poziom odpowiedzialności. Granie pozwalało mi się regulować. Jeśli codziennie coś osiągasz, coś ci się udaje, to jest satysfakcjonujące. Coś się nie udawało, to przegrywałam i tyle. Wyłączałam grę i mogłam po prostu wrócić do niej, kiedy chciałam. Granie stało się oknem na świat.

To jest takie wyjście z 'niebytu matczynego’, przynajmniej z początków macierzyństwa. Gry są też często stosowane jako terapia – przy PTSD czy w przypadku żołnierzy.

Tak, to prawda, nawet we wspomaganiu terapii depresji. Chodzi o postawienie jakiegoś sensownego celu, który po prostu pozwala ci przeżyć kolejny dzień i znaleźć nowy sens. Dla młodych matek to też może być fajne, bo to powrót do treningu umysłowego przed pracą.

Uczysz się. 

Tak, uczysz się nowych rzeczy. To jest zupełnie inna energia. Brakowało mi tego, żeby wyjechać w jakieś fajne miejsce, a w grze możesz z łatwością przenieść się na Karaiby w grze Assassin’s Creed Black Flag, czy gdziekolwiek indziej. To takie wakacje.

Co na to twoi znajomi? Opowiadałaś im wtedy o tym, że grasz?

Wszystkim mówiłam, że gram. Samo granie mi nie wystarczało… Musiałam z tego wyciągnąć coś więcej, zawsze tak mam. Na dłuższą metę nie chciałam, żeby to była tylko przyjemność, więc zaczęłam recenzować gry. Często polecałam ludziom: 'ta gra jest dobra, jak masz chandrę’ albo 'ta gra jest dobra, jak mierzysz się ze skumulowaną złością’. Generalnie ze wszystkimi rozmawiałam wtedy o grach. Szybko zauważyłam, że w tych pierwszych miesiącach, kiedy zaczyna się budować przywiązanie do dziecka, rodzice cały czas mówią o dziecku…

‘Work hard. Play hard. Everyone is a gamer w Twoim wydaniu?

Dzięki graniu i grom miałam wrażenie, że nadal jestem sobą, a nie tylko jakąś funkcją, osobą wypełniającą rolę matki. Dla mnie to było bardzo użyteczne, jako hobby i temat do porozmawiania z ludźmi. Później to granie przerodziło się z pasji w pracę. Kiedy gram, przestaje mieć znaczenie, czy jestem matką, singielką, kimkolwiek – po prostu wybieram postać. Czasami ludzie, z którymi grałam, nie wiedzieli nawet, że jestem kobietą. To jest super uwalniające.

Jak długo już prowadzicie Bold Pixel?

Od 2018 roku, to już będą 3 lata.

Od jakiego typu gier się zaczęło?

Na początku zrobiliśmy parę prototypów, weszliśmy w niszę point and clicków i chcieliśmy robić gry inspirowane stylistyką retro, nostalgiczne. Mój mąż lubi konsole i komputery retro – Atari i Commodore, retro gry. Ja jestem trochę młodsza, więc ominęłam ten etap w historii gier (śmiech).
Chcieliśmy stworzyć gry mocno inspirowane retro, ale w nowej odsłonie i wtedy pojawił się pomysł, żeby zrobić po prostu historię point and click, która jest bardziej inspirowana Polską. Pierwsza gra, którą zrobiliśmy, była graficznie inspirowana Atari, czyli duże piksele, mini gierki point and click, wymieszane gatunki. To było pierwsze demo, które pokazaliśmy na targach. To bardzo ważne, żeby pokazywać demo ludziom. Sprawdzić, jak im się gra.

Wkrótce wydaliśmy naszą pierwszą grę na Steamie i okazało się, że polubili nas Chińczycy, dlatego szybko przetłumaczyliśmy ją na chiński. Zgłosiliśmy się do fundacji Indie Games Polska, która robiła nabór na wyjazd do Pekinu na targi i udało nam się dostać. Byliśmy zapraszani do różnych studiów, w których pracowały zespoły po pięćdziesiąt osób. No i padało pytanie: 'a ile osób robiło waszą grę?’. Odpowiadaliśmy, że mają przed sobą cały zespół. Byli szczerze zaskoczeni…

Właściwie zaraz po tym przyszła pandemia. Mieliśmy zlecenie na grę z branży motoryzacyjnej, które straciliśmy przez pandemię i zamiast niego zrobiliśmy grę wg. własnego pomysłu na event Pixel Heaven. Gra wyszła, ale to był dla nas trudny okres, z dzieciakami w domu. Potem narodził się pomysł kontynuacji naszego pierwszego point and clicka, Side B, którego udało nam się szczęśliwie wydać w czerwcu. Gra wyszła na Nintendo Switch. Widać tam progres naszych umiejętności. Obecnie mój mąż pracuje z nami już tylko z doskoku, pomaga nam w kwestiach prowadzenia firmy, a nie tworzeniu gier.

Jak widzisz siebie za parę lat? Gdzie byś chciała być? Wiem, że teraz projektujecie też grę na pecety.

Chciałabym, żeby nasze studio było małe. Nie chciałabym przejść na model korporacyjny. Wielu ludzi może nauczyć się pierwszych rzeczy w GameDevie u nas, zrobić fajną grę, rozwinąć się, przejść dalej. Takich miejsc jest bardzo mało.

Czyli wcale nie chcesz być wielką korporacją?

Nie. Wiem, że biznes jest zachłanny i powinno się rosnąć, ale z drugiej strony, wydaje mi się, że już są duzi gracze i wciskanie się na ich miejsce to nie jest dobra droga. Lepiej robić coś po swojemu.

Pojawiacie się w mediach, doceniło was My Company. Czy na spotkaniach ludzie dziwią się, że za firmą stoi kobieta?

Jestem dosyć bezpośrednią osobą i praca w korporacji chyba mnie wyćwiczyła w tym, że jeżeli ktoś zaczyna cię ignorować, to nie można odpuścić. Trzeba przejąć kontrolę. Gaming to biznes. Trzeba oderwać się od płci, skupić na faktach i na zadaniu. To jest uwalniające. A biznes to trochę taka gra relacyjna. Logiczne myślenie bardzo pomaga.

Co byś poradziła młodym dziewczynom, które chciałyby pójść w twoje ślady, czyli też robić gry?

Pytanie, czy mają kompetencje, czy nie?

Zakładam, że mają.

Po pierwsze: nie bać się. Nie ma żadnej granicy, która mówi, że kobieta nie może robić gier. Nie ma. Po prostu. Jeżeli nawet jakiś facet ci mówi, że się nie znasz na grach i nie powinnaś tego robić, że jesteś kobietą i tak nie zrozumiesz, to po prostu go olać. Robić swoje. Jeżeli masz jakiś pomysł na siebie, masz jakiś pomysł na grę, musisz to komunikować. To uczy bronienia swoich pomysłów, ale też przyjmowania feedbacku.