Demoscena, czyli scena sztuki komputerowej, zrzesza osoby zajmujące się tworzeniem tzw. dem. Dema to multimedialne programy komputerowe, łączące grafikę 2D i 3D, muzykę i efekty wizualne. Tworzone są zazwyczaj w czasie rzeczywistym przez programistów i stanowią popis umiejętności. Haczyk?

W demoscenie nie chodzi o to, żeby mieć jak najnowocześniejszy sprzęt. Wręcz przeciwnie – gwiazdami demosceny są Commodore 64, Atari czy Amiga.

Tworzenie dem wymaga od więc nie tylko artystycznej wizji, ale też dużych umiejętności w zakresie programowania. Finlandia właśnie pokazała, że docenia swoją demoscenę. W ubiegłym tygodniu Finnish Heritage Agency, czyli agencja, która zajmuje się ochroną dziedzictwa kulturowego Finlandii, ogłosiła, że tamtejsze Ministerstwo Edukacji i Kultury uznało demoscenę i 11 innych praktyk kulturowych za przejaw niematerialnego dziedzictwa kulturalnego tego kraju. Fińska krajowa lista niematerialnego dziedzictwa kulturowego, zgodna z konwencją UNESCO, została dzięki temu rozszerzona do 64 pozycji.

„Demoscena […] tworzy wiele innych treści cyfrowych: małe dema, muzykę, grafikę, wideo, dyskietki i gry. Prace te są dystrybuowane bezpłatnie, początkowo na dyskietkach, a później w różnych serwisach internetowych. Społeczność, której liczebność od lat 80. wciąż rośnie,składa się z setek różnych grup w całej Finlandii, z których każda ma nawet kilkudziesięciu członków. Grupy spotykają się na różnych imprezach przez cały rok. Subkultura jest wzmacniającą i ważną częścią tożsamości jej członków” – opisuje fińską demoscenę Finnish Heritage Agency. Według definicji UNESCO niematerialne dziedzictwo to zwyczaje, przekaz ustny, wiedza i umiejętności oraz związane z nimi przedmioty i przestrzeń kulturowa, które są uznane za część własnego dziedzictwa przez daną wspólnotę, grupę lub jednostki. Fakt, że demoscena znalazła się na krajowej liście niematerialnego dziedzictwa kulturowego otwiera jej drzwi do tego, by w przyszłości wylądowała na liście reprezentatywnywnej niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości UNESCO.

Tekst: NS