F5: Masz ulubione miejsca w Warszawie?

Kuba Łysiak: Plac Defilad i Cafe Kulturalna, lubię tam być. Agrykola, która przypomina mi trochę Central Park – lubię podpatrywać ludzi uprawiających tam sport, spacerujących. Lubię ścisłe centrum, lubię czuć się przytłoczony wieżowcami, jak by to nie brzmiało.

Warszawie czegoś brakuje?

Małe uliczki mniej żyją, wszystko się dzieje na wielkich arteriach. Brakuje 'tego małego lokalnego życia’, bo poza enklawami z zagłębiami gastronomicznymi nie dzieje się nic.

Co ciekawe, turyści odbierają nas jako bardzo otwartych, serdecznych, a my chyba tak o sobie nie myślimy. Powinniśmy lepiej o sobie myśleć (śmiech).

Co Cię inspirowało przy tym projekcie? Co chciałeś pokazać, jak widzisz Warszawę?

Inspirowała mnie architektura warszawska, ale chciałem też pokazać i podpowiedzieć, gdzie w Warszawie można zrobić fajne zdjęcia. Mam kilka ulubionych miejsc, które w sumie są dość oczywiste i ludzie je kojarzą, ale można je pięknie wykorzystać w fotografii. Są to głównie miejsca w centrum, stare kamienice, w których są studnie, ale też nowoczesne biurowce. Nieraz robiłem tam sesje dla różnych marek i wiem, że dobrze się sprawdzają. Ludzie przechodząc obok nich często ich nie zauważają.

Pokazałeś też ludzi, nie tylko architekturę…

Zrobiłem trochę portretów, wykorzystując egde 30, ale wyjątkowo i celowo nie robiłem tych zdjęć podczas sesji z modelkami. Zrobiłem zdjęcia ludziom na ulicy, co zmusiło mnie do wyjścia poza strefę komfortu. Przy odrobinie pewności siebie warto zapytać kogoś, czy możesz go sfotografować i ludzie się chętnie zgadzają.

Praca z modelką/modelem jest prostą, przygotowaną sytuacją, a ja jednak robiłem zdjęcia telefonem. Zazwyczaj zdjęcia telefonem robimy bez przygotowania, korzystamy z niego, żeby uchwycić coś niespodziewanego – tak chciałem użyć edge 30.

Tryb portretowy jest dziś popularny w smartfonach i ten w edge 30 świetnie działa, ale myślę, że nie trzeba używać go zawsze wykonując portret. Dla osób, które nie chcą się bawić ustawieniami, to jest dobre wyjście, ale to też zależy od efektu, jaki chcemy osiągnąć.

Lubisz pokazywać piękno kobiecego ciała. 

Tak, ale nie tylko o piękno chodzi. Bardziej o jakiś rodzaj intymności. Pracuję teraz nad projektem niekomercyjnym, autorskim, w którym kręcę całujące się pary. Za mało jest czułości na świecie. Interesuje mnie w tym projekcie to, jak postrzegamy 'przyłapaną na intymności’ parę, co próbujemy wyłapać, czy zastanawiamy się nad tym, czy się kochają, czy udają, czy czujemy podniecenie, czy rozczulenie. Fajny jest dla mnie ten impakt, wywoływanie emocji w odbiorcy.

Trochę się już znamy, Kuba, ale jestem ciekawa jak zmieniła się Twoja praca przez ostatni rok?

Skupiam się teraz głównie na video i myślę, że tak będzie przez następne 5 lat. Technologia bardzo zmieniała sposób tworzenia kontentu. Fascynuje mnie technologia lidar albo to, co robi ATM Virtual – czyli budowa studia wirtualnej produkcji, a więc mapowanie przestrzeni, stosowanie markerów, stosowanie dużych ekranów.

Widziałem efekty pracy w studio z zastosowaniem wirtualnej rzeczywistości. Nie musisz gdzieś wysyłać całej ekipy filmowej, wszystko masz na miejscu, korzystasz przy tym z istniejących lokacji lub tych tworzonych od podstaw dzięki silnikowi unreal engine, stosowanym dotąd w produkcji gier komputerowych. Mapujesz sobie plażę, Nowy Jork i wygląda to jakbyś tam był.

Dzięki technologii powoli zaciera się granica między tym, co realne, a wirtualną rzeczywistością. Coś, co było dotąd zarezerwowane dla wielkich domów produkcyjnych, dziś masz w swoim telefonie. Aplikacje umożliwiają zabawę materiałami video czy zdjęciami. To daje możliwości, ale też rodzi zagrożenia manipulacją.

Robisz kampanie dla dużych marek, ale nadal pracujesz też z influencerami, współtworząc ich kontent. Jak to się zmienia?

Przede wszystkim dziś najważniejszy jest kontent video. Influncerzy natychmiast implementują wszystkie nowości i zdjęcia są dziś dla nich jedynie dodatkiem. Liczy się tylko motion, tylko video. Oni kreują trendy, oczywiście promuje je TikTok czy Instagram, ale to ludzie decydują, czy się przyjmą. Video lepiej sprzedaje osobowość, więcej pokazuje.

Nie raz zastanawiałem się, co ja będę robił w wieku 45 lat i jak sobie wyobrażałem, że miałyby to być tylko zdjęcia, to ta wizja mnie przerażała. Tworzenie video jest ciekawsze, żywsze, zmusza do większej kreatywności. Nawet mój 63-letni tata kręci vlogi na YouTube’a.

Młodzi ludzie chcą video, ich nie interesują zdjęcia – liczy się ruch. Statyczność jest zarezerwowana dla sztuki. W socialach rządzi motion. To jest środek przekazu, rozrywka, sztuka, jest o wiele bardziej wielowymiarowy.