Jak to się stało, że zostałeś fotografem?

Pracowałem w korpo, w firmie telekomunikacyjnej. Jestem po Technikum na Generała Zajączka, później skończyłem Politechnikę Warszawską, a żyję z fotografii. Dawno temu moja ówczesna dziewczyna pokazała mi swoje zdjęcia, które wygrały konkurs, a ja powiedziałem: 'ej też mogę takie zrobić, nawet lepsze’ (śmiech). Miałem wtedy 16 lat.

Mieszkałem na Bródnie, robiłem zdjęcia absolutnie wszystkiego. Miałem przyjaciela Brunona Althamera, syna Pawła Althamera, artysty społecznego. Bruno robił graffiti, na Bródnie byli też Bródno Beje, czyli ekipa skateboardingowa – robiłem zdjęcia moim kumplom.

Jak byłem w technikum, pojechałem na dwutygodniowy wyjazd z Pawłem Althamerem do Maastricht, gdzie miał odebrać nagrodę w Bonnefantem Museum. To się okazało przełomowe dla mnie jako fotografa. Althamer miał zabrać ze sobą jakiegoś aktora, który miał otworzyć jego wystawę, ale zamiast tego postanowił zabrać ze sobą 10-ciu blokersów (śmiech). Wziął swojego syna i 9-ciu chłopaków – małolaty, grafficiarze z podwórka.

Na miejscu był też Janek, podróżnik, fotograf i Krzysiek, operator kamery. Janek na cały wyjazd dał mi swojego Nikona FM2 z tytanową migawką i powiedział: 'masz, rób’. Ile byśmy nie napstrykali zdjęć, Krzysiek i Janek codziennie je wywoływali i omawiali.

Krótko mówiąc, mieliście warsztaty fotograficzne dla blokersów w Maastricht (śmiech). 

Tak, mniej więcej. Chcieli nas czymś zająć. Bardzo dużo się tam nauczyłem, sama opcja, że mogłem robić tyle zdjęć, ile chciałem, była fantastyczna. Chłonąłem.

Ja już wcześniej robiłem analogowe zdjęcia, miałem też jakąś prostą lustrzankę. Robiłem przez kilka lat zdjęcia, ale wsiąkłem zawodniczo w paintball, grałem w ekipie z Alanem Anderszem i resztą chłopaków. To pochłaniało czas i pieniądze. Na jakiś czas fotografia poszła w odstawkę.

Kiedy miałem 24 lata, kupiłem lustrzankę cyfrową i wróciłem znowu do fotografii.

Czyli przeskakiwałeś z różnych rodzajów fotografii?

Ja się lubię uczyć, muszę wszystko wiedzieć, muszę być pewien, że wiem. Chcę mieć warsztat i długo na to pracowałem. Nie muszę ściemniać, wiem, o co chodzi. Nie chciałbym być szefem wielkiej firmy, cieszę się z miejsca, w którym jestem, lubię być operatorem, fotografem. Lubię swoją robotę. Mam na koncie mnóstwo fajnych projektów.

Masz dobry moment? Widzę, że płyniesz na endorfinach…

Mam potencjał, czuję to. Mam dobry moment życiowo. Nie narzekam, staram się cieszyć z tego, co mam. Mam ukochaną kobietę, dziecko, psa, mieszkam na Mokotowie w fajnym miejscu. Jestem zdrowy. Trochę za dużo pracuję, chciałbym mieć więcej czasu dla córki.

Moim marzeniem było mieć własną rodzinę, nie szczypać się z kasą, tak jak moja mama, która wychowywała mnie sama. Wiem, że było jej ciężko. Oczywiście zawsze można lepiej, więcej, ale czuję się szczęśliwy. Zawsze, też za dzieciaka, marzyłem, żeby ubierać się w robocie tak jak chcę (śmiech) – tak to sobie wyobrażałem i tak jest. Chciałem, żeby ludzie brali mnie do współpracy, bo dobrze ją robię, a nie, że wyglądam jakbym ją dobrze robił.

Dlaczego Wola?

Warszawa, a zwłaszcza Wola, zmienia się niesamowicie, dlatego tam krążyłem. To jest aż trudne do ogarnięcia. Tam się przenosi biznes. Domaniewska, Mordor trochę opustoszał, skończyły się korki, a tam – na Woli się dzieje.

Jak Browary Warszawskie – nie było, a jest i dziś tętni życiem.

Jedziesz rowerem przez miasto i znowu coś nowego się pojawia. Chciałem uchwycić rozrastającą się tkankę miasta – tu przydaje się szeroki kąt. edge 30 zapewnia większe, szersze pole widzenia. Świetnie sprawdza się podczas robienia zdjęć dużym obiektom czy większej grupie osób z niewielkiej odległości. Miałem dostęp do ostatniego piętra Warsaw Spire, więc postanowiłem wykorzystać okazję i zrobić zdjęcia, które z chęcią zostawię sobie na dysku.