Sally, a właściwie Salome Maisashvili wyjechała z Gruzji w wieku 20 lat, postanowiła zostać kostiumografką i tak też się stało. Dziś pracuje na planach popularnych produkcji jak 'Usta, usta’ czy 'Receptura’. Marzyła o własnej marce biżuterii, więc założyła z przyjaciółkami Somethings, miejsce z duszą na tętniącym życiem warszawskim Mokotowie. Tam też spotkaliśmy się z Sally, żeby zobaczyć jak wygląda jej dzień.

Towarzyszył jej ultralekki laptop Lenovo ThinkPad X1 Nano. Dla Sally, tak jak dla innych przedstawicieli #generacjiEvo, nie ma rzeczy niemożliwych. Trzeba walczyć o swoje marzenia.

Marta Jerin, F5: Jak to się stało, że wylądowałaś w Polsce? 

Sally: Pracowałam w Gruzji w firmie produkcyjnej z moją przyjaciółką Liką, z którą dziś prowadzę butik i markę biżuterii Somethings i z którą przyjechałyśmy razem do Polski. Ekipa z Polski kręciła odcinek serialu w Gruzji i tak wylądowałyśmy na planie polskiego serialu. Wtedy robiłam wszystko oprócz kostiumów, czyli pomagałam w make-upie, scenografii czy w lokacjach. Na planie zaproponowano nam pracę w Polsce – miałyśmy trochę szczęścia, poznałyśmy świetnych ludzi. Od początku chciałam spróbować swoich sił w kostiumografii. Jestem po ASP w Gruzji, na studiach pracowałam ze znanym projektantem mody jako asystentka. Ciągnęło mnie do tego i potrzebowałam odrobiny szczęścia, żeby się rozwinąć.

Wcześnie zaczęłaś pracować? Przyjechałaś do Polski jak byłaś bardzo młoda?

Ja wszystko zaczęłam młodo… Zostałam mamą w wieku 17 lat, rozwódką w wieku 19 lat. Pracuję od 15 roku życia, najpierw pomagałam mamie w jej firmie. Do Polski przyjechałam, gdy miałam 20 lat. Zaczęłam praktyki w telewizji przy serialu. Nie od razu w kostiumach. Wiem, że niektórzy ludzie marzą o pracy na planie filmowym, a ja przyjechałam z innego kraju i się udało. To nie oznacza, że nie było ciężkich momentów. Przez parę miesięcy miałam praktyki, więc pracowałam równocześnie w restauracji na zmywaku i zajmowałam się dziećmi. Na szczęście bardzo szybko zaczęli mnie brać do pracy przy serialach.

Jak poradziłaś sobie z barierą językową?

Chciałam za wszelką cenę nauczyć się jak najszybciej polskiego – pożyczałam i czytałam książeczki dziecięce, pomagała mi się uczyć ciotka, u której na początku mieszkałam. Pomagali mi ludzie w pracy. Po pół roku już czytałam scenariusze po polsku.

Zauważałaś różnice kulturowe między Gruzinami a Polakami?

Moja siostra mieszka w Paryżu, pojechałam do niej na tydzień, zostałam 1,5 miesiąca. To mówi wszystko o mnie, ale też sporo o kraju, z którego pochodzę. Jestem osobą, która idzie spontanicznie przez życie. W Gruzji nigdy nie wiesz, kto zajrzy do twojego domu. A to sąsiadka wpadnie, a to ktoś ci coś przyniesie. Relacje międzyludzkie są bliskie i oparte na spontaniczności, my się nie umawiamy na spotkania w weekend, tylko po prostu odwiedzamy. Po przyjeździe tutaj musiałam się przyzwyczaić do pewnych różnic. I tak Polacy i Gruzini mają do siebie blisko i jest dużo sympatii między nami. Gruzini bardzo lubią Polaków.

Polecam książkę Nino Haratischwili 'Ósme życie’, która bardzo dużo mówi o Gruzinach. Często używamy słowa 'kocham’. Polacy często mi mówią: 'a wiesz, że to jest takie mocne słowo’. W Gruzji jest przyzwolenie na większe emocje. Moi znajomi z Polski mówią, że uczą się ode mnie spontaniczności i otwartości. Jestem im wdzięczna za to, że mnie czasem stopują, mówią: 'wyluzuj, popatrz’. Może przegapiłabym sporo rzeczy, gdybym nie była już taką polsko-gruzińską mieszanką.

Jak dziś wygląda Twoja praca?

Dzielę ją między pracę w Somethings, kostiumografię i bycie mamą. To wymaga dobrej organizacji pracy, wsparcia innych osób, ale też dobrego sprzętu. Dobrego aparatu, lekkiego sprzętu, który mogę wziąć ze sobą. Jeśli chodzi o laptopa, to dla mnie liczy się mobilność – musi być lekki tak jak Lenovo Nano ThinkPad X1, który jest supermocnym laptopem, a waży mniej niż kilogram, w co aż trudno uwierzyć. Do tego jest malutki, ma 13 cali, a obudowa jest mega wytrzymała.

Dla mnie liczy się też wydajność, bo wszystko robimy same: od remontów, po projektowanie logo, ręcznie tworzymy biżuterię, ale też same organizujemy sesje zdjęciowe Somethings czy stawiamy stronę internetową naszego butiku. Sprzęt też musi być wszechstronny, pociągnąć programy graficzne, edycję zdjęć czy video. Procesor Intel Core i7 11. generacji w Lenovo Nano gwarantuje wydajność i sprawia, że laptop jest bardzo szybki, a to się liczy, gdy masz dwie prace, dziecko i psa.

Jestem dumna z naszej strony, a właściwie z tego, że zrobiłyśmy ją w dużej mierze same… Po jej wykonaniu stwierdziłam, że czas na kurs graficzny. Jestem po ASP, ale chcę nauczyć się projektowania graficznego, żeby być niezależna i móc zrobić więcej rzeczy bez oglądania się na innych. Ciągle przychodzą mi do głowy nowe pomysły i chcę móc je zrealizować. Tak samo jest z fotografią – to kolejna rzecz na liście. No i praca w Lightroomie i obrabianie zdjęć.