Od 2016 roku Netflix jest dostępny w większości krajów na świecie. Początkowo produkował seriale wyłącznie w języku angielskim, a dziś inwestuje także w produkcje w innych językach – od tureckiego aż po portugalski. Oczywiście, aby dialogi były zrozumiałe dla wszystkich, muszą być tłumaczone – pojawiają się więc napisy, dubbing czy też lektor.

W wielu krajach, m.in. w Niemczech czy Francji, dubbing jest oczywistym rozwiązaniem. W Polsce w przypadku zdecydowanej większości filmów (wyjątkiem są jedynie produkcje dla dzieci) wykorzystuje się jednak lektora, który monotonnym, ale jednocześnie w miarę neutralnym tonem odczytuje kwestie bohaterów. Oryginalny dźwięk jest nadal słyszalny w tle. Polski Netflix chciał jednak pójść w ślady naszych zachodnich sąsiadów i stworzyć cały dubbing do „Stranger Things”.

Reakcje widzów sprawiły jednak, że szybko wycofano się z tego pomysłu.

„O mój Boże… z takim głosem?… Straszne, przerażające” – tak komentowali „Stranger Things” widzowie, którzy trafili na testową wersję serialu z polskim dubbingiem (mieli do niej dostęp losowo wybrani użytkownicy).

Dyskomfort widzów wynikał przede wszystkim z różnic kulturowych i językowych, które polska wersja językowa próbowała nieudolnie zatrzeć.

Zespół analityków konsumenckich Netfliksa cały czas sprawdza, która forma tłumaczenia najbardziej trafia do widzów w danym kraju. W tym celu przeprowadza się wywiady z grupą tysięcy osób i na ich podstawie dostosowuje się formy przekazu. W Polsce testerzy dowiedzieli się, że dubbingowane wersje seriali nie wchodzą w grę, tymczasem w Tajlandii najsłabiej sprawdziły się napisy (testowane na „Dungeons & Dragons”). Z kolei w Stanach Zjednoczonych widzowie – przyzwyczajeni do angielskojęzycznych produkcji – deklarowali, że od dubbingu wolą napisy.

Źródło: Quartz
Tekst: AR