53k
O czym rozmawiają eksperymentalne diwy?
Choć Björk przedstawiać nikomu nie trzeba, to Arca w ostatnich latach zaczyna jej dorównywać – jeśli jeszcze nie popularnością, to na pewno rozmachem i kunsztem swojej twórczości. Przekraczające gatunkowe konwenanse dźwięki i niesamowita wyobraźnia, którą jest w stanie ujarzmić i skanalizować w swoich kompozycjach, od początku jej kariery są jej znakiem rozpoznawczym. Już pierwsze wydawnictwa, na czele z mikstejpem o enigmatycznej nazwie &&&&&, zwiastowały muzyczny odlot w przyszłość, prezentując produkcyjną i kompozycyjną maestrię w całej okazałości. W kolejnych albumach artystka zwracała się stopniowo w stronę bardziej przebojowych, popowych kompozycji i piosenkowych struktur – nie tracąc przy tym eksperymentalnego sznytu i charakterystycznego, industrialno-futurystycznego brzmienia.
Przemiana, którą przeszła sama artystka, jest równie spektakularna.
Wraz z jej trzecim albumem, zatytułowanym po prostu „Arca”, Alejandra Ghersi przestała być jedynie schowaną za abstrakcyjnymi dźwiękami producentką, odkrywając swą postać w intymnych utworach napisanych w jej rodzimym języku hiszpańskim oraz śmiało potwierdzając tę tendencję podczas niezwykłych, performatywnych występów na żywo. Artystka, która równie chętnie, jak z kultu gwiazd pop, czerpie z estetyki BDSM oraz internetowych memów, wybrała również inną scenę dla swej przemiany – Instagram, na którym chętnie dokumentowała jej proces stopniowego zrywania z typowo męskimi cechami fizyczności, uwieńczony coming outem w 2018 roku.
Wyświetl ten post na Instagramie.
Wyświetl ten post na Instagramie.
Skojarzenia z transhumanistycznym wizerunkiem Bjork są uzasadnione, prawda?
Ba, można by wręcz uznać, że Arca to taka Björk naszej dekady…
A jeśli nie wierzycie, to porównajcie sobie chociażby te dwa video:
Arca – @@@@@
Björk – All Is Full of Love
Współpraca obu artystek rozpoczęła się przy okazji albumu Islandki „Vulnicura”, gdzie Arca miała swój wkład w produkcję niektórych z kompozycji. Kolejne z wydawnictw Björk, „Utopia”, można już natomiast śmiało nazwać wspólnym albumem obu artystek (co zresztą przyznają same).
Teraz, za sprawą ich nieco ekshibicjonistycznego (choć i tak dosyć subtelnego, jak na standardy Ghersi) gestu podzielenia się ich korespondencją mailową na łamach magazynu I-D, możemy z bliska przyjrzeć się ich relacji.
W intymnych listach, wspominając pewną kolację, którą artystki odbyły w Meksyku, oddają się refleksji dotyczącej różnic w stylach przywiązania u mężczyzn i kobiet, rodzajach przywództwa opartego na męskim lub damskim wzorcu czy nawet własnym interpretacjom jungowskich archetypów. Oprócz analizy kompleksu Edypa i Elektry, Arca postuluje nową figurę na miarę naszych czasów – Elektra Rex, czyli zmutowaną postać, która zamiast potrzeby zabicia jednego ze swoich rodziców wynikającej z pożądania seksualnego dla drugiego z nich, dokonuje unicestwienia obu i sama ze sobą zaspokaja swoje potrzeby seksualne. Artystka wspomina o niej w kontekście naszych czasów, gdzie binarność przestała być jedynym dominującym wymiarem tożsamości seksualnej – na rzecz fluktuującej, zmiennej, a przede wszystkim niebinarnej identyfikacji wypierającej dawną dychotomię.
A nam, patrząc na Arcę i słuchając jej muzyki, nasuwa się wniosek, że to właśnie ona sama jest nowym symbolem, archetypem naszych czasów.
Tekst: Przemysław Pstrongowski
