Wnioski z badania samotności, regulacji emocji i wsparcia społecznego zostały opublikowane w British Journal of Clinical Psychology. Nad tematem pochylił się psycholog Shaun Hayes ze swoim zespołem. Uczestników poproszono o wypełnienie ankiet dotyczących udzielanego i otrzymywanego wsparcia (np. kto sprawia, że czujesz się kochany/kto jest dla ciebie ważny) i regulacji emocji (np. komu ostatnio powiedziałem o jego wadach/kiedy myślałem o swoich wadach). W ocenie zastosowano 8-punktową skalę samotności UCLA.

– Regulacja emocji i teoretyzowanie tożsamości społecznej zapewniają dwa spojrzenia na samotność. Z punktu widzenia regulacji emocji samotność jest rozumiana jako negatywny stan emocjonalny, którym można zarządzać za pomocą strategii regulacji. Perspektywa tożsamości społecznej postrzega samotność jako wynik utraty lub braku ważnych grup społecznych i związanych z nimi tożsamości – tłumaczą badacze.

Celem było zbadanie relacji między kluczowymi konstruktami zaczerpniętymi z obu perspektyw, by zrozumieć samotność u osób dorosłych z historią choroby psychicznej i bez niej. Istnieją różne rodzaje samotności, ale generalnie samotność odnosi się do bolesnego, subiektywnego doświadczenia poczucia izolacji lub poczucia, że utrzymywane relacje są pod pewnymi względami niesatysfakcjonujące lub niewystarczające.

Okazało się, że poziom samotności był wyższy u osób z historią choroby psychicznej niż bez. Rozwój problemów ze zdrowiem psychicznym jest natomiast wspierany nieadaptacyjnymi strategiami regulacji emocji.

Nie jest to zaskakujące, ponieważ strategie regulacji emocji pogarszające afekt były już wcześniej kojarzone z różnymi chorobami psychicznymi, w tym lękiem, depresją, zespołem stresu pourazowego (PTSD), zaburzeniami osobowości, a także nadużywaniem substancji i uzależnieniami.

Innym kluczowym odkryciem było to, że samotność korelowała zarówno z brakiem wsparcia społecznego, jak i stosowaniem wewnętrznych strategii pogarszania afektu (np. ruminacji, czyli obsesyjnych myśli). Związek ten utrzymywał się niezależnie od tego, czy w przeszłości występowały choroby psychiczne.

Wyniki te potwierdzają wcześniejsze badania pokazujące, że pozytywna identyfikacja społeczna może mieć pozytywny wpływ na nieprzystosowawcze podstawowe przekonania i schematy (np. schemat nieufności/nadużycia, schematy wstydu i izolacji społecznej – z których oba są czynnikami ryzyka depresji).

Zarówno trudności z regulacją emocji, jak i brak/utrata tożsamości społecznej negatywnie wpływają na postrzeganie – sprawia to, że czujemy się bardziej samotni i mniej wspierani. A poczucie osamotnienia i braku wsparcia wiążą się z negatywnymi skutkami dla zdrowia psychicznego i fizycznego, w tym z gorszym samopoczuciem i wyższym ryzykiem przedwczesnej śmierci.

Samotność nie jest uważana za chorobę fizyczną czy psychiczną, wiąże się jednak z negatywnymi skutkami zdrowotnymi. I ten smutny wniosek potwierdzają wszystkie badania na ten temat.

Tekst: AC
Zdjęcie: Annie Spratt/Unsplash