O tym nurcie pisaliśmy już więcej m.in. w naszych tekstach na temat Black Country, New Road (tutaj i tutaj) oraz o post-brexit new wavie (tutaj). Na brytyjskiej scenie nastąpiło w ostatnich trzech latach ogromne przyspieszenie w zakresie liczby ważnych, wartościowych artystycznie wydawnictw, które w równie bezkompromisowy sposób jak niegdyś twórczość chociażby The Fall niosą ze sobą jednocześnie bunt oraz ducha czasów, w jakim przyszło dorastać kolejnemu pokoleniu twórców. Elementami łączącymi nowe składy, które właśnie w okresie 2019-2022 osiągnęły swój (dotychczasowy) peak, są post-punkowa podbudowa będąca punktem wyjścia do niekonwencjonalnych mariaży gatunkowych i instrumentalnych (np. wysunięta na plan pierwszy perkusja w 'Snow Globes’ BCNR!), śmiałe sięganie po eksperymenty i melorecytację, a także partie improwizowane. Hałaśliwe sekwencje często przeplatają się tu też z kojącymi melodiami, a ta mieszanka nieprzystępnego dla 'szerszej grupy odbiorców’ awangardowego myślenia z uzależniającymi, wpadającymi w ucho fragmentami to jedna z najbardziej charakterystycznych cech estetyki. Na wyróżnienie zasługują zwłaszcza takie zespoły jak wspomniane wyżej Black Country, New Road (płyty 'For the First Time’ i 'Ants From Up There’), black midi (’Schlagenheim’ oraz 'Cavalcade’) czy Squid (’Bright Green Field’), czyli swoisty triumwirat jakości w ciemno.

Nie jest jednak tak, że wszystko, co gitarowe i jednocześnie wartościowe na Wyspach, wymaga przebijania się przez skorupę eksperymentu. Przepiękną, melodyjną płytę pt. 'Skinty Fia’, zawieszoną gdzieś pomiędzy post-punkiem i gothic rockiem, wypuścili w kwietniu tego roku niezawodni Fontaines D.C. z Irlandii. Chłopaki w pełni zasługują na status Joy Division naszych czasów – co tam się w ogóle dzieje! Posłuchajcie np. 'I Love You’, które z prowadzonej basem hipnotycznej rockowej ballady przekształca się nagle od 2:07 w prawdziwy, niemalże rapowy, popis panowania nad oddechem przez Griana Chattena i jedną z najbardziej wbijających w ziemię muzycznych sekwencji roku.

A 'Jackie Down The Line’? To przecież autorska impresja na temat Nirvany dorównująca oryginałowi.

Porównywalny poziom trzymają pozostałe numery z tracklisty (w tym świetny 'Nabokov’!). Warto sięgnąć również po wcześniejsze krążki grupy, czyli 'Dogrel’ (2019) i 'A Hero’s Death’ (2020).

Podobnie sprawa ma się z rewelacyjnymi Idles, Sleaford Mods, Nilufer Yanyą czy powrotem Arab Strap. A i to zaledwie wierzchołek góry lodowej, jaką jest intensywnie żyjąca współczesna brytyjska scena.

Fot.: Tagesspiel

Powroty muzycznych mistrzów kojarzą się najczęściej z niezbyt wyszukanym odtwarzaniem przez nich patentów, które kiedyś się sprawdziły i doprowadziły ich na szczyt, a dziś służą cynicznemu podreperowaniu budżetu na sentymentach fanów. Bardzo miłym zaskoczeniem jest więc to, że artyści z dorobkiem tak odważnie ostatnio eksperymentują, wracając z wydawnictwami, które, zamiast stawiać na odtwórczość, naprawdę wnoszą na rynek muzyczny nową jakość. Świetny przykład to projekt The Smile, za który odpowiadają znani z Radiohead Thom Yorke i Jonny Greenwood oraz perkusista Sons of Kemet – Tom Skinner. Efektem tej współpracy okazała się płyta (’A Light for Attracting Attention’) rozkładająca po prostu emocjonalnie na łopatki. Z jednej strony mamy tu rozbrajające, niespieszne tracki pokroju 'Free In The Knowledge’ (zwróćcie uwagę na wspaniałą orkiestrację od 2:00 i teledysk).

Z drugiej – absolutnie przebojowe 'We Don’t Know What Tomorrow Brings’, które, gdyby było wydane w dowolnej z poprzednich dekad, z pewnością byłoby dziś wspominane jako żelazny rockowy klasyk. To, jak ten utwór dyskretnie obrasta w kolejne audialne niuanse, by jeszcze zwiększyć bijącą z niego euforię, to majstersztyk!

Udanego comebacku w nieco odświeżonej, bo bardziej popowej formule dokonało The Strokes. 'The New Abnormal’ z 2020 roku to świeża, melodyjna płyta, która zamieszała w wielu rocznych rankingach.

Obok takich ewolucji mniejszych i większych warto docenić też artystów, którzy mimo ogromnego dorobku wciąż wymyślają się na nowo. Taki ruch wykonał ostatnio chociażby Dan Bejar, szerzej znany jako Destroyer. Twórca znany dotychczas głównie z emocjonalnych, melodyjnych, dopieszczonych produkcyjnie i kompozycyjnie tracków, przy których można się wzruszyć i zamyślić (vide cała przepiękna płyta 'Kaputt’), na swoim nowym wydawnictwie (’LABYRINTHITIS’) dokonał w niektórych miejscach bardzo ciekawej wolty. Post-punk, melorecytacje, zimne, hałaśliwe motywy – wszystko to składa się na kreatywne odświeżenie wizerunku, z którym możecie się zapoznać m.in. w singlowym 'Tintoretto, It’s You’.

A przecież równie kapitalna jest startująca od 4:18 kulminacyjna partia 'June’

Fot.: SPIN