Procesy te sprawią, że Sahara stopniowo będzie rozszerzać się na południe kontynentu.

Chyba że zapobiegnie temu Wielki Zielony Mur.

Ochrzczony tym mianem projekt zakłada powstanie pasu zieleni ciągnącego się od zachodniego do wschodniego wybrzeża Afryki (łącznie prawie 8 tys. km).

Zwolennicy pomysłu twierdzą, że drzewa mogą powstrzymać przemieszczanie się saharyjskich piasków, stanowiąc tarczę ochronną przed burzami piaskowymi, które zagrażają obszarom rolniczym położonym na południu. Sam mur miałby zapewnić dodatkowe źródło pożywienia oraz wody, która jest kluczowa dla rozwoju rolnictwa. Inicjatywa jest obecnie ukończona w 15 proc. i już teraz przynosi korzyści – m.in. odbudowywanie wód podziemnych, z których korzystają mieszkańcy czy zapewnienie nowych miejsc pracy.

I choć idea zrodziła się już w latach 50. XX wieku, to wygląda na to, że dopiero teraz jej realizacja nabierze większego tempa.

Podczas styczniowego szczytu One Planet w Marsylii zarówno Afrykański Bank Rozwoju, jak i Europejski Bank Inwestycyjny czy takie kraje jak Francja zadeklarowały dofinansowanie projektu w łącznej kwocie ok. 8,5 mld dolarów. W szerszej świadomości społecznej idea Wielkiego Zielonego Muru zaistniała m.in. dzięki filmowi dokumentalnemu o tym samym tytule (który miał swoją polską premierę na festiwalu Afrykamera w 2019 roku).

To wszystko podyktowane jest wyścigiem z czasem, którym są dla nas zmiany klimatu. A klęski, które raz po raz dotykają Sahel, stanowią dopiero preludium do tych, które będą spotykały nas w globalnym wymiarze, jeśli ludzkość nie zapobiegnie katastrofie klimatycznej.

Tekst: Przemysław Pstrongowski