Marta Jerin, F5: Zawsze rysowałeś?

Michał Dziekan: Nie, nie byłem typem gościa, który od dziecka rysował. Byłem stuprocentowym nerdem wkręconym w matematykę i informatykę. Od zawsze grałem też w gry – byliśmy wkręceni w RPG-i. To były czasy Baldur’s Gate, ale też planszowych RPG-ów. Założyliśmy z przyjaciółmi punkowy zespół, muszę przyznać, że dość śmieszny, bo na początku na niczym nie graliśmy.

Czym się zajmujesz i jak wygląda Twoja praca?

Zajmuję się ilustracją. Jestem art directorem, character designerem, a moje korzenie są w grafice 3D. Zaczynałem od matte paintingu, robiłem concepty, motion design… Potem robiłem wszystko naraz. Byłem też reżyserem animacji, prowadziłem projekty jako lead, a później znowu wróciłem do ilustracji. Dziś koordynuję projekty, ale często kończy się na tym, że sam sporo rysuję.

Jak to się zaczęło?

Zaczęło się od MAX3D.pl, kiedyś bardzo popularnego forum, do którego dołączyłem w 2002 roku, w drugiej klasie liceum. To była fajna społeczność, genialny start, bo dzieciak znikąd ma nagle dostęp do ludzi, którzy faktycznie pracują w branży, może z nimi porozmawiać o swoich pomysłach i pracach. To było fajne środowisko, które łączyła zajawka i w którym nikt się nie wywyższał. Zresztą mam wrażenie, że w tej branży tak już jest.

W 2014 roku wylądowałem na targach w Los Angeles jako prelegent. Byłem zaskoczony, że mnie zaprosili, ale spodobały im się moje ilustracje. Poznałem reżyserów z Disneya czy DreamWorks, zdolnych ludzi, którzy z pełną otwartością rozmawiali z tymi dopiero na początku swojej drogi. Podobnie było na MAX3D.pl. To były czasy, kiedy wyszła 'Katedra’, a na forum publikował Bagins, czyli Tomek Bagiński. Tak też dostałem swoją pierwszą pracę.

Jak to?

Kupiłem najtańszy tablet i uczyłem się podstaw. Wrzucałem na forum swoje prace 3D, w międzyczasie zacząłem też rysować, bo szykowałem się na architekturę. Cieszyłem się, że mogę z kimś pogadać o swoich pracach.

Po trzech latach, kiedy już byłem na architekturze, napisał do mnie Tomek Bagiński, że pracuje z Platige Image nad cinematiciem 'Wiedźmina’ i że przyda mu się ktoś do overpaintów. Miałem malować tła i podmalowywać scenki. To było zlecenie za śmieszne pieniądze, dosłownie 600 złotych miesięcznie, ale był to jakiś rodzaj wejścia w tę branżę, dla mnie to była informacja, że mam już takiego skilla, żeby zarabiać pieniądze na robieniu tego, co lubię, a to był 2 rok studiów.

Wspominałeś, że szukałeś niedawno ludzi do teamu do projektu dla jednego z największych studiów produkcyjnych na świecie i okazało się, że nie ma rąk do pracy. Przykładowo dzwoni Netflix, a ludzie z branży mówią: 'nie dam rady’?

Ta branża jest mocno oblegana. Wszyscy, których chciałem zwerbować – nie mówię tylko o Polsce, ale o świecie – byli wyjęci, jeśli chodzi o terminy. Pracy jest obecnie bardzo dużo. Jak ktoś jest dobry, to zawsze jest zabukowany do przodu na wiele miesięcy. Nie da się tego przeskoczyć.

Polacy są rozchwytywani na świecie?

Polacy są świetni. W każdym kraju jest procent ludzi, którzy są na tyle dobrzy, że zawsze mają pracę. Duże firmy, jak ta, z którą obecnie pracuję, kierują się na rynek wschodnioeuropejski, choć wcześniej nie brali go aż tak pod uwagę. Wielu Polaków wyjechało też za granicę i robi topowe rzeczy.

Studia mają teraz coraz większy problem z zatrudnianiem ludzi. Wszystkiego produkuje się coraz więcej: filmów, spotów, no i gier. Rynek gier jest większy niż rynek filmowy.

Pracowałeś przy grach?

Tak. Przy Shadow Warrior robiłem koncepty postaci i ilustracje. Większość moich znajomych pracuje lub współpracowała z CD Projekt RED. Zresztą na ścianie wisi plakat z serii, którą robiłem do Cyberpunka. Dostaję od czasu do czasu propozycje pracy w branży gier, ale jeszcze z żadnej nie skorzystałem. Może kiedyś…

Jak wyglądała Twoja praca przez ostatnie pół roku?

Skupiam się na art directingu. Ze studiem Telewizor robiłem serię spotów dla Pracuj.pl, w których projektowałem postacie i zajmowałem się nadzorem artystycznym. To jest fajna rola. Dziś sam lubię, gdy ktoś spojrzy z boku na moją pracę, bo feedback jest ważny. Muszę przyznać, że były czasy, kiedy źle znosiłem krytykę, a feedback odbierałem bardzo osobiście, czasem jak atak. Byłem control freakiem. Nie da się kontrolować każdego aspektu swojego życia, a ja chciałem mieć masę rzeczy pod kontrolą. Musiałem pracować nad sobą, aby nauczyć się odpuszczać.

To w co teraz grasz?

Mam teraz mniej czasu na granie, ale jeśli już gram, to robię mocny przesiew, gra musi mnie zaintrygować. Teraz gram w Psychonauts 2 studia Double Fine Productions. To ciekawa, dobrze zaprojektowana platformówka o psychologii człowieka. Gram też w The Last Of Us 2 czy Hades. Ten ostatni to dzieło sztuki.

Gry rządzą się swoimi prawami. O popularności nie decyduje wielki budżet, tylko coś nieuchwytnego, co czasem udaje się osiągnąć, a czasem nie. Gigantyczny sukces osiągają nieraz gry, którym bardzo daleko do mainstreamu. Łatwo poczuć, kiedy gra jest szczera. Wiadomo, że w tej branży liczy się kasa i zysk, ale widać też, kiedy gra tworzona jest z pasji. Mam wrażenie, że w grach łatwiej niż na przykład w filmach o sukces czegoś, co jest szczere.

Grasz na konsoli?

Gram głównie na pececie bo mam dobry sprzęt, który jest mi potrzebny do pracy, szczególnie w 3D, także nie potrzebuję konsoli. Korzystam z Game Passa, całkiem mi się podoba opcja 'gamingowego’ Netflixa, zastanawiam się czy powoli wszystko nie zmierza w kierunku streamowania gier. Z jednej strony to wygoda, ale z drugiej brak kontroli nad biblioteką gier. A ja czasami lubię grać w stare tytuły, które w streamingu mogą przestać być dostępne.

To jak tytuł naszej serii: 'Work hard. Play hard. Everyone is a gamer’. Chodzi o  sprzęt, który sprawdzi się w pracy, ale poradzi sobie również z grafiką w grach.

I właśnie dlatego bardzo ważna jest dla mnie karta graficzna, taka jak w tym ROG-u, tj. NVIDIA® GeForce RTX™ 3070. Dodatkowo przy wyborze sprzętu zależy mi na RAM-ie, bo Photoshopy zżerają go teraz strasznie dużo i szybkim dysku (prezentowany model ROG Zephyrus M16 ma 48 GB RAM i 2 TB szybkich dysków SSD – przyp. red.).