Międzynarodowy zespół badaczy przeprowadził cykl czterech eksperymentów, w których mierzył zmiany w poziomie odczuwania empatii wśród 50 badanych. Okazało się, że poziom empatii – zarówno ten deklarowany przez uczestników badania, jak i mierzony za pomocą skanów mózgu – zmieniał się, gdy badani obserwowali pozytywne działania innych. Wygląda więc na to, że empatia może być zaraźliwa. Podobnie jednak ma się sprawa w przypadku braku empatii. – W zależności od tego, czy zaobserwowano reakcje empatyczne, czy nie, wskaźniki empatii wzrosły lub spadły – mówi neurobiolog Grit Hein z Uniwersytetu w Würzburgu w Niemczech.

Na poziom naszej empatii wpływają więc także inni ludzie i nasze środowisko.

We wszystkich czterech eksperymentach poziom empatii uczestników mierzono dwukrotnie: najpierw po obejrzeniu przez badanych filmu, którego bohater doznawał bolesnej stymulacji dłoni, a następnie, gdy uczestnicy zobaczyli filmy, na których inni ludzie reagują na ten sam materiał.

Okazało się, że obserwowanie empatycznych reakcji zwiększało poziom empatii badanych, a reakcje ambiwalentne go zmniejszały.

Dzięki funkcjonalnemu obrazowaniu rezonansu magnetycznego (fMRI) naukowcy mogli obserwować aktywność nerwową w określonych obszarach w mózgu – okazało się, że w łączonej z empatią przedniej części wyspy pojawiły się zmiany. Badacze sądzą, że wiążą się one z rzeczywistym uczeniem się, a nie tylko naśladowaniem lub próbą zadowolenia innych. – Aby empatia mogła rozwijać się długoterminowo, potrzebna jest atmosfera wzajemnego szacunku. Można szanować kogoś, nie okazując mu empatii, ale rozwinięcie empatii jest wyzwaniem, jeśli druga osoba nie jest szanowana jako człowiek lub jeśli brak szacunku jest akceptowany w społeczeństwie – mówi Hein.

Tekst: NS
Zdjęcie główne: Aarón Blanco Tejedor/Unsplash